Wetenschappers aan de Universiteit van Rochester hebben een methode ontwikkeld voor de zuivering van water dat vervuild is met PFAS-chemicaliën, ook wel bekend als ‘eeuwige chemicaliën’. Deze stoffen, waarvan perfluoroctaansulfonaat (PFOS) een van de meest beruchte is, staan bekend om hun hardnekkige natuur en ernstige gezondheidsrisico’s. De nieuwe techniek, die zowel in het Journal of Catalysis als door de onderzoeksleiding is beschreven, belooft een revolutie in waterzuivering door zijn kostenefficiëntie en effectiviteit.
De onuitwisbare voetafdruk van PFAS
PFAS, gebruikt in talloze producten voor hun water- en vuilafstotende eigenschappen, hebben hun weg gevonden in het milieu en vormen een hardnekkig vervuilingsprobleem. Ondanks het verbod op PFOS in Europa sinds 2008, blijft het wijdverspreid in het milieu, met aanzienlijke vervuiling als gevolg in verschillende regio’s, waaronder ook in Nederland. De hardnekkigheid van deze stoffen maakt ze uiterst moeilijk te verwijderen, waarbij traditionele methoden enorm duur zijn.
Innovatieve oplossing
Het team onder leiding van assistent-professor chemische technologie Astrid Müller heeft met behulp van pulserende laser in vloeistofsynthese een nieuwe elektrochemische methode ontwikkeld die nanocatalysten gebruikt om PFAS uit water te verwijderen. Deze techniek maakt gebruik van niet-edele metalen en hecht de nanodeeltjes aan hydrofiel koolstofpapier, wat zorgt voor een kosteneffectief substraat met een hoge oppervlakteactiviteit. Door lithiumhydroxide in hoge concentraties toe te passen, worden de PFOS-chemicaliën volledig gedefluorineerd.
Voordelen en toekomstperspectieven
Deze nieuwe methode belooft een kostendaling van bijna 100 keer vergeleken met de huidige zuiveringstechnieken, waardoor het reinigen van een kubieke meter vervuild water aanzienlijk betaalbaarder wordt. Müller en haar team zijn optimistisch over de toepasbaarheid van deze techniek op een breed spectrum van PFAS-chemicaliën en de potentie om in de toekomst nog goedkopere en duurzamere methoden te ontwikkelen.
Verder benadrukt Müller het belang van PFAS in groene technologieën en bepleit een circulaire, duurzame benadering van hun gebruik. Ondanks de uitdagingen rondom PFAS, onderstreept zij de noodzaak van innovatieve oplossingen om deze chemicaliën op een veilige manier terug te winnen en te hergebruiken, zonder verdere milieuschade.
De ontwikkeling van deze technologie, hoewel nog ver van commerciële toepassing, biedt hoop voor de toekomstige reiniging van PFAS-verontreinigd water. Met de steun van URVentures en een aangevraagd patent, zou deze methode niet alleen ingezet kunnen worden in afvalwaterzuiveringsinstallaties, maar ook door bedrijven die te maken hebben met PFAS-verontreinigde locaties. Müller beschouwt het als een kwestie van sociale rechtvaardigheid, waarbij deze technologie een belangrijke rol kan spelen in het verminderen van vervuiling in economisch minder ontwikkelde regio’s wereldwijd.
