Een forse opkikker voor de energietransitie of een fata morgana? Alles over de mogelijkheden en vraagtekens rondom witte waterstof

Voor een stof die zowel reukloos als kleurloos is, heeft het waterstofmolecuul inmiddels wel een heel kleurrijk scala aan namen. Alsof zwart, bruin, grijs, groen, geel, goud en paars nog niet genoeg was, kunnen we sinds kort ook witte waterstof aan het rijtje toevoegen.

Het gaat dan om ongebonden waterstof die volgens geologische onderzoek in zeer grote volumes opgeslagen ligt in de aardkorst. Wie waterstof googelt, kan nog steeds lezen dat waterstof weliswaar het meest voorkomende element in het heelal is, maar dat het niet of nauwelijks ongebonden voorkomt op de aarde. En dát blijkt dus niet te kloppen. Volgens de meest optimistische schatting – die van de US Geological Survey – bevat de aardkorst genoeg ongebonden waterstof om voor honderden jaren in de behoefte van de aarde te voorzien.

Hoe is het mogelijk dat we al deze witte waterstof tot voor kort hebben gemist of genegeerd? Emily Yedinak werkte bij ARPA-e – het instituut voor geavanceerd energieonderzoek van het Amerikaanse ministerie van defensie – aan het beantwoorden van deze vraag. ‘Geologen hebben in de afgelopen decennia regelmatig natuurlijke waterstof in de bodem aangetroffen,’ zegt Yedinak. ‘Het betrof steeds wetenschappers die onderzoek deden naar de vorming van de aarde en die niet bepaald geïnteresseerd waren in waterstof als energiebron.’ En waarom is de olie- en gassector bij duizenden boringen nooit op die waterstof gestuit? ‘In de eerste plaats zochten die nooit naar waterstof,’ aldus Yedinak. ‘In de tweede plaats is het onwaarschijnlijk dat je vrije waterstof aantreft op plaatsen waar je olie en gas mag verwachten. De waterstof zal daar altijd snel reageren met koolstof.’