Benno Boeters
Een toekomstige internationale infrastructuur voor stroomtransport van windparken op de Noordzee kan het best worden opgebouwd uit modules die elk voorzien zijn van elektronica voor controle op voltage en spanning.
Dat zorgt voor robuustheid. Zo concludeert de uit Brazilië afkomstige Rodrigo Teixeira Pinto in het onderzoek waarop hij afgelopen dinsdag aan de TU Delft promoveerde.
Hij gaat uit van een modulair opgebouwd netwerk op hoogspanningsgelijkstroom (hvdc: high voltage, direct current), dat de windparken in de Noordzee kan integreren en de pieken en dalen in het aanbod kan uitmiddelen. In een experimentele opstelling bij de faculteit Elektrotechniek, Wiskunde en Informatica heeft Teixeira Pinto met de data van het windpark voor Egmond simulaties gedaan om na te gaan hoe zo’n toekomstig North Sea Transnational Grid het meest bedrijfszeker kan opereren, vermogensstromen het best gestuurd kunnen worden en plotselinge uitval met de minste risico’s is op te vangen.
Met de NorNed- en BritNed-kabels zijn onderzeese hoogspanningsgelijkstroomverbindingen voor Nederland al een bekend verschijnsel, maar het netwerk waar Teixeira Pinto en zijn mede-onderzoekers aan werken gaat veel verder dan point-to-point-verbindingen. In zijn proefschrift gaat hij uit van een modulair dc-netwerk waarin de vermogensstroom gestuurd wordt door een systeem van ‘distributed voltage control’. Op elk knooppunt controleert dit systeem voltage en spanning en geeft het in milliseconden terugkoppeling als er fouten optreden. Dat voorkomt dat mogelijke storingen of uitval zich als een schokgolf voortplanten in het netwerk.
Stroomtransport via kabels op de zeebodem is bij een afstand van meer dan 50 km efficiënter via gelijkstroom (er is dan minder warmteontwikkeling/warmteverlies), ook al moet die weer omgezet worden naar de 50 Hz wisselstroom voor de verschillende distributienetten in de landen aan de Noordzee.
Bovendien kan één koperen kabel ongeveer vijf keer meer elektrisch vermogen via gelijkstroom aan dan via wisselstroom.
