Vivianne Bendermacher
‘Je kijkt naar een vijftienseconden advertentie van Burger King, wat jammer genoeg te kort is om te vernemen welke verse ingrediënten er allemaal in een Whopper zitten. Maar ik heb een idee…’ De camera zoomt nu in op de acteur. ‘OK Google, wat is een Whopper burger?’
Voor de lezers die nog niet zo bezig zijn met smart-home apparaten zoals Google Home, lijkt deze tv-reclame tamelijk onschuldig. Maar dat is hij niet. De acteur in het filmpje geeft namelijk een spraakopdracht aan de slimme virtuele assistent van Google. Mensen met zo’n apparaat in huis hoorden ineens hun persoonlijke assistent door de huiskamer schallen, opsommend wat er zoal in een Whopper zit. Google, die niet betrokken was bij de reclame, was op z’n zachtst gezegd ‘not amused’ en zorgde er binnen enkele uren voor dat de spraakopdracht niet meer werkte. Althans: de spraakopdracht van de betreffende acteur. Door alleen zijn stem te blokkeren, konden eigenaren van de apparaten nog wel zélf vragen wat er in een Whopper zit.
Grappig experimentje van Burger King? Of schaamteloos opdringerig? Gelukkig gaat het hier nog alleen om informatie: de ingrediënten van een burger. Maar wat nou als het een heel stuk verder gaat? Zoals eerder dit jaar gebeurde bij de concurrent van Google Home, Echo, het apparaat van Amazon, waarin de slimme virtuele assistent Alexa ‘woont’. Op een lokale tv-zender in Amerika werd verslag gelegd van een zesjarig meisje dat via spraakopdrachten aan Alexa een poppenhuis van $ 170 had gekocht. De presentator vatte het nog even droogjes samen met: ‘Geweldig hoe het meisje het zelf ziet: Alexa bestelde een poppenhuis voor me.’ En die laatste zin bleek genoeg om weer tig apparaten bij mensen thuis te activeren, waar alle Alexa’s opnieuw probeerden poppenhuizen aan te schaffen.
Het overduidelijke probleem in dit geval: de apparaten herkennen nog niet de stem van hun (volwassen) eigenaar als enige geautoriseerde gebruiker.
En zo kan het gebeuren dat mensen die zich niet eens in je huiskamer bevinden, jouw eigen assistent letterlijk om een boodschap sturen. In potentie zelfs met jouw geld. Zéker als er een hebberig kind op de loer ligt, dat maar al te bereid is de aankoop gretig te bevestigen. Hadden we vroeger verkopers op de stoep die desnoods hun voet tussen de deur zetten om je aandacht te eisen; nu hebben we de koopmannen zelf in huis gehaald, sluimerend aanwezig in onze persoonlijke assistent, geactiveerd door onze tv’s en ingekopt door onze koopzieke kids. OK Google, schiet mij maar lek.
