Gerald Schut
Bij kunstmatige intelligentie wordt te vaak gedacht dat brute rekenkracht problemen wel zal oplossen. Dat is onterecht volgens onderzoeker en ondernemer Rosalind Picard (MIT). In de meeste sectoren komen uiteindelijk niet de mensen met de hoogste abstracte intelligentie bovendrijven, maar mensen die anderen kunnen inspireren en verbinden. Dat zal ook gelden voor algoritmes. Om succesvol met mensen samen te kunnen werken zal AI ook dat soort kwaliteiten moeten hebben.
Mensen willen eerst erkend worden in hun emotie, voordat er een oplossing over hun wordt uitgestort, vertelt Picard in een interessante aflevering de Ezra Klein Show. 25 haar geleden stichtte ze met een haar gelijknamige boek het onderzoeksveld van ‘affective computing’. Ze kwam daar als elektro-ingenieur op toen ze werkte aan ‘computer vision’ en zich verdiepte in het fenomeen synesthesie, dat voorkomt bij mensen die bijvoorbeeld getallen in kleur zien. Met emotie verbonden hersengebieden spelen daarin een grote rol. Met tegenzin – als vrouw in een mannenwereld vreesde ze voor stigmatisering – ging ze zich verdiepen in het verband tussen emoties en algoritmes.
‘Het is duizenden keren bevredigender om iets te bouwen, waarmee je sociale problemen oplost dan om het volgende systeem te maken waarmee je het Go-spel of Super Mario wint,’ zegt Picard. Met haar bedrijven Empatica en Affectiva probeert ze nu bijvoorbeeld met machine learning systemen te ontwikkelen die niet-talige autisten kunnen begrijpen. Ze heeft al een smartwatch ontwikkeld – zo ontdekte ze per ongeluk –dat de voortekenen van een beroerte herkent en bijtijds een hulpverlener inschakelt. Een systeem dat voorspelt of iemand morgen ziek wordt, biedt mogelijkheden in de strijd tegen corona, terwijl een systeem onder studenten succesvol kan voorspellen hoe iemand zich morgen zal voelen. Picard spreekt als een wijze vrouw en gaat ethische dilemma’s niet uit de weg. Want computers die herkennen hoe je je voelt zijn even eng als fascinerend.
