Henk Klomp
Als we door zout aangetaste bruggen op de traditionele manier blijven repareren, hebben we over dertig jaar jaarlijks tweeduizend gesloten bruggen.
Maar zetten we bruggen onder een spanning vergelijkbaar met die in een fietslampje, dan halveert dat aantal. Dat stelt TNO.
‘De reusachtige reparatiegolf staat nu te beginnen, want meer dan de helft van onze bruggen is gebouwd rond de jaren zeventig’, zegt prof.dr. Rob Polder van TNO in Delft. ‘Chloride uit strooizout tast gemiddeld in veertig jaar één op de twintig bruggen aan. In zeventig jaar is de helft van de bruggen de dupe. Door de verzilting gaat de stalen bewapening roesten, waardoor de brug verzwakt. En bij de Hollandse Brug hebben we gezien wat dichte bruggen voor een economie kunnen betekenen.’
Als we de reparatiegolf met de traditionele betonschadereparaties gaan aanpakken, zal het in de toekomst uit de hand gaan lopen. Uit evaluatie van honderden bruggen en andere constructies in Europa en Nederland is gebleken dat een traditionele reparatie de levensduur maar gemiddeld tien jaar verlengt, waarna opnieuw reparatie nodig is. Daarentegen levert een innovatieve elektrische reparatiemethode van TNO een brug die minstens 25 jaar en wellicht zelfs nog langer vrij van corrosie blijft.
Polder legt uit: ‘We verwijderen alleen het loszittend beton, vullen de gaten op met nieuw beton en verbinden een elektrode op het brugoppervlak vervolgens met een pluspool van een batterij. De bewapening gaat aan de minpool. Zo activeren we de brug. Een spanning van 1,5 V, dat is fietslampjessterkte, is voldoende om corrosie heel drastisch af te remmen.’ Omdat de reparatie heel eenvoudig is, is hij ook goedkoop. ‘Maar je moet wel twee keer per jaar even de brug controleren.’
Bij een traditionele betonschadereparatie hakt men al het met chloride aangetaste beton weg. Ze spuiten de stalen bewapening met gritstralen grondig schoon. Tenslotte stortten ze alle open plekken weer met nieuw, schoon beton vol.
