Herman Damveld
‘Het gasbesluit van minister Kamp is gebaseerd op een opportunistische houtje-touwtje- redenering.’ Dat stelt Jacques Hagoort, oud-hoogleraar Reservoirtechniek aan de TU Delft. Geoloog Manuel Sintubin van de Universiteit Leuven heeft het daarnaast over ‘een fout perspectief’.
De uitspraken zijn een reactie op het concept-gasbesluit van 24 juni, dat Kamp vooral baseerde op een advies van het Staatstoezicht op de Mijnen (SodM). Kamps concept is een reactie op het winningsplan van de NAM.
Het SodM heeft daar forse kritiek op. ‘De onderzoeken van NAM hebben een sterk technologisch karakter en een breder maatschappelijk perspectief (…) op het voorkomen van schade, overlast en maatschappelijke onrust ontbreekt veelal.’ Daarnaast meent het SodM dat het rekenwerk van de NAM slechts ‘beperkt bruikbaar’ is voor het bepalen van de hoeveelheid gas die gewonnen mag worden.
Het SodM besloot daarom een eigen berekening te maken. Maatgevend daarbij is het aantal aardbevingen per jaar, met als advies dat het winnen van 24 miljard m3 gas per jaar ‘niet leidt tot hogere aantallen bevingen dan waargenomen in 2015’. Minister Kamp nam dit advies over. Opvallend hierbij is overigens dat er geen openbaar document is met een weerwoord van de NAM op het SodM.
De Belgische geoloog Sintubin studeert al een aantal jaren op het Groningen-veld. Hij is het weliswaar eens met de analyse van het SodM van het winningsplan, maar niet met het advies dat daaruit volgt. ‘Het SodM had moeten besluiten dat de NAM haar huiswerk opnieuw zou moeten doen voordat enig winningsplan in beschouwing kan worden genomen.’
Hij vindt de visie van SodM ‘een fout perspectief’. Niet het beperken van het aantal aardbevingen is van belang, maar vooral beperking van de hoeveelheid energie die vrijkomt. Sintubin stelt dat volgens de methode van SodM ‘een jaar met twee aardbevingen met de kracht van Huizinge in 2012 er beter uitkomt dan een jaar met twintig kleinere bevingen. Als we het over aardbevingen hebben, moeten we het hebben over de seismische energie die vrijkomt, ongeacht het aantal bevingen. Dus moet er bij de gaswinning vooral naar gestreefd worden dat de totale seismische energie die jaarlijks vrijkomt onder controle gehouden wordt, ongeacht het aantal aardbevingen.’
Hagoort is het daarmee eens. Hij vindt de conclusie van SodM ‘een opportunistische houtje-touwtje-redenering die uitkomt op juist dat winningsniveau van 24 miljard m3 dat Gasunie Transport Services (GTS) nodig vindt voor de leveringszekerheid in een gemiddeld jaar’. Hagoort stelt dat de Groningers teveel nadruk leggen op minder gaswinning: ‘Ik wil compensatie voor de inwoners van het bevingsgebied totdat alle huizen en gebouwen versterkt zijn. Jaarlijks een paar duizend euro per huishouden lijkt mij niet onredelijk. Maar als Groningen eenmaal op orde is, is er geen enkele reden meer om minder gas te produceren.’
