Michael Persson
Het vliegtuig stond geparkeerd aan het begin van een startbaan in Texas. We waren klaar om op te stijgen, maar moesten wachten tot het zou ophouden met regenen: één van de ruitenwissers deed het niet. Net als de piloten zat ik naar een gat in het wolkendek te zoeken, omdat ik daar met een gebroken heup zat en de pijnstillers eindig waren. Wonderlijk dat zo’n gecompliceerd systeem als een vliegtuig faalde op een van zijn simpelste onderdelen. ‘Moderne technologie’, snoof een medepassagier – de ‘techniek’ is altijd de makkelijkste zondebok. Maar wie was de echte schuldige?
We hadden Texas die week al zien falen, toen de energievoorziening het begaf. In een vlaag van tragikomische overmoed hadden de Texanen een eeuw eerder besloten om het elektriciteitsnetwerk onafhankelijk van de rest van de Verenigde Staten te bouwen. Onafhankelijkheid is een van de meest naïeve doelen van een moderne samenleving: alsof je sterker staat zonder dwarsverbanden. Het is mogelijk dingen te doen zonder burenhulp, maar dan moet je je goed voorbereiden op calamiteiten, en dat had Texas niet gedaan. Een koudegolf, bevroren kleppen, een stokkende gastoevoer, en daar ging de staat: geen licht meer, geen warmte meer, en zelfs al snel geen schoon water meer. Texas, een van de rijkste energiegebieden van de wereld, had zichzelf in de kou gezet. Wie was hier de schuldige?
Ik was erheen om erover te schrijven, maar crashte met mijn fiets en kreeg, in een ziekenhuis zonder stromend water, twee nieuwe pinnen in mijn heup. Wonderlijk dat zo’n gecompliceerd systeem als een ziekenhuis bleef doordraaien, terwijl het had gefaald op een van zijn essentiële onderdelen. Wie moest ik daarvoor bedanken?
Techniek, als systeem, is altijd mensenwerk. Wanneer het faalt hebben de ontwerpers gefaald, of de managers, of degenen die het onderhoud hebben gepland – en wanneer het desondanks werkt hebben we dat ook aan mensen te danken, die weten te roeien met de riemen die ze hebben.
Sinds vorige week is mijn relatie met techniek veranderd. Hoe essentieel ook, technische hulmiddelen stonden altijd buiten me. Nu heb ik twee stangen in mijn benen. Het lijkt alsof er een halve fiets in mijn heup is gestopt. Techniek is letterlijk een deel van me geworden. De stangen zijn van titanium – een van de lievelingsmaterialen van een vliegtuigbouwer. Grote vraag zal zijn of mijn lichaam hieromheen gaat groeien, of dat het dat materiaal, over een paar jaar, toch als onnatuurlijk ziet. Voorlopig ben ik blij met de mensen die dit mogelijk hebben gemaakt.
Na zeven uur vertrok het vliegtuig trouwens alsnog, met een nieuwe ruitenwisser, ook al was het inmiddels droog geworden.
