Mischa Brendel
Vier Nederlandse teams met één missie: het winnen van de World Solar Challenge. Drie teams nemen het tegen elkaar en tegen teams uit andere landen op in de Challenger-klasse, waarbij de zelfontworpen zonnewagens in zo kort mogelijke tijd een afstand van 3.021 km moeten afleggen. Het vierde team racet in de Cruiser-klasse, waarbij er extra punten te verdienen zijn door de zonnewagen zoveel mogelijk te ontwerpen als echte gezinsauto.
‘Bij het kiezen van onze coureurs hebben we heel erg gekeken naar hun afmetingen’, vertelt Maxime Croft, structureel ontwerper in het Vattenfall Solar Team en een van de drie coureurs van het Delftse team. ‘Dit omdat we de auto zo klein mogelijk wilden ontwerpen om de luchtweerstand zo laag mogelijk te houden.’
Bij de selectie kwam het meetlint er daarom aan te pas. Er werd natuurlijk gekeken naar de lengte van de teamleden, maar ook naar de heup- en schouderbreedte. Croft: ‘We kwamen erachter dat een aantal mensen erin zou passen en toen hebben we gekeken naar goede combinaties. Daar kwamen drie mensen met smalle heupen uit, zodat we de cockpit smal konden ontwerpen.’
De officiële bekendmaking van de coureurs was in mei, maar rond december was er binnen het team al bekend wie de auto in Australië gaan besturen. ‘De auto is op ons ontworpen’, aldus Croft. ‘Het trainen als coureur kwam later pas.’ Van tevoren trainen in een simulator was simpelweg geen tijd voor: ‘Eerst was er de ontwerpfase, toen volgde meteen de productiefase, waarvoor ik in Zwolle zat en daarom volgde de testfase. Pas op dat moment kwam er ruimte in ons schema vrij om bezig te zijn met de coureurstraining.’ In die periode waren er twee testdagen voor de coureurs geweest met voorganger Nuna9, maar eind juni begon de echte coureursvoorbereiding pas.
Croft: ‘Het allerbelangrijkste daarbij is zoveel mogelijk kilometers maken in de zonnewagen. Elk weekend is er zoveel mogelijk getest en hier in Australië doen we dat nu ook.’ In Nederland is er ook al veel geoefend met het rijden in konvooi, het oefenen met de communicatie en het testen van de protocollen. ‘We oefenen de protocollen hier ook statisch’, vertelt Croft. ‘Onze werkplaats hier is op een basisschool en daar oefenen we zonder auto bijvoorbeeld de control stop, want die moet tijdens de race op de snelst mogelijke manier plaatsvinden. We zijn ook veel aan het sporten. De basisschool is 10 km van onze slaapplaats. Om de dag leg ik met de andere coureurs die route hardlopend af.’
Het wennen aan de hitte gaat grotendeels vanzelf, vindt Croft. ‘In de werkplaats is het superwarm, het is een soort grote schuur. En we zijn ook veel buiten bezig en aan het werk. We zijn hier nu bijna twee weken en ik merk gewoon dat het steeds beter gaat.’
Lees verder onder de foto
(copyright: Hans-Peter van Velthoven)
Het rijden met een zonneauto is heel anders dan rijden in een gewone auto, vertelt Croft. ‘Je hebt bijvoorbeeld geen achteruitkijkspiegels en bent daarvoor volledig afhankelijk van het konvooi. Ook doe je alles met je handen en zit alle bediening op en aan een klein stuurtje gepropt. Je hebt wel een mechanische rem als voetpedaal, maar die is alleen voor noodsituaties.’
Croft vindt het geheel een bijzondere ervaring: ‘Het is vooral ontzettend gaaf om met een eigen gemaakte zonneauto te mogen gaan rijden.’ Daarbij heeft het Vattenfall team ook nog eens een naam hoog te houden. Croft: ‘De spanning valt nu nog heel erg mee. Ik ga me gewoon focussen op mijn eigen ding doen.’
